آرزوهاى من

كـاش مـن يـك بـچـه آهـو مى شدم		مـى دويـدم روز و شـب در دشت ها
توى كوه و دشت و صحرا، روز و شب		مـى دويـدم، تـا كـه مـى ديدم تو را
كـاش روزى مـى نـشـستـى پيش من		مـى كـشـيدى دست خود را بـر سرم
شـاد مـى كـردى مـرا بـا خـنده ات		دوسـت بـودى بـا من و با خـواهرم
چـون كـه روزى مادرم مى گـفت: تو		دوسـت بـا يـك بـچه آهـو بوده اى
خـوش بـه حـال بچـه آهـويى كه تو		تـوى صـحـرا ضـامـن او بوده اى
پـس بـيـا! مـن بـچه آهـو مى شوم		بـچـه آهـويـى كـه تنها مانده است
بـچـه آهـويـى كـه تـنها و غـريب		در مـيـان دشت و صحرا مانده است
روز و شـب در انـتـظارم، پـس بيـا		دوسـت شـو بـا من، مرا هم ناز كن
بـنـد غـم را از دو پـاى كـوچـكم		بـا دو دسـت مـهـربـانـت باز كن

افسانه شعبان نژاد