غريب نوازي حضرت رضا(عليه السلام) مرحوم نوري نقل مي كند كه: شيخ علي نامي كه از مردان شايسته و پارسا بود، در محضر شيخ مهدي نجفي عازم زيارت حضرت علي بن موسي الرضا(عليهما السلام) مي شود.

شيخ علي كه كفيل خدمت و امين خرج شيخ و همراه او بود، نقل كرده كه:

«ما از بغداد بيرون آمديم، من بيش از نصف درهم همراه نداشتم. وقتي وارد زمين مقدّس مشهد شديم و مدّتي در آنجا مانديم، چيزي براي خرجي ما باقي نماند و كسي را هم نمي شناختيم كه از او پولي قرض و يا وام بگيريم. به همراهاني كه مهمان شيخ بودند گفتم: «امشب چيزي براي خوردن نيست.» آنان نيز هر يك از پي كار خويش رفتند.

ما وارد روضه مطهّر حضرت رضا(عليه السلام) شديم و نماز خوانديم و زيارت كرديم؛ ديديم يك نفر پهلوي شيخ ايستاده و شيخ هم دست به دعا برداشته بود. آن مرد كيسه اي در ميان دست شيخ نهاد. شيخ اشاره كرد كه شايد اشتباهي كيسه را در دست وي گذاشته است. اما آن مرد رو به شيخ نمود و گفت:

«اما علمت انّ لكلّ امام مظهر وان الامام علي بن موسي الرضا(عليهما السلام) متكفّل لاحوال الغرباء.»

يعني: مگر نمي داني از براي هر امامي مظهري است و براستي امام عليّ بن موسي الرّضا(عليهما السلام) كفيل حال غريبان است.

آنگاه اشاره به كيسه كرد و گفت: «اين از طرف حضرت علي بن موسي الرضا(عليهما السلام) است» بعد هم رفت.

شيخ متحيّر ايستاد، سپس به من نگاه كرد و گفت: «بيا كيسه را بگير!» من كيسه را از دست شيخ گرفتم. به بازار رفتم براي مهمانان شيخ، غذا از قبيل خربزه و نان و كباب و غيره خريداري نمودم.

مهمانان كه غذا را ديدند گفتند: «تو كه سر شب ما را نااميد كردي، اكنون مي بينيم غذاي ما از هر شب بهتر و بيشتر است.»

داستان شيخ و آن مرد كه كيسه پول را آورده بود، براي ايشان نقل كردم. در ميان كيسه مبلغ سيصد اشرفي بود.

( - دارالسّلام نوري، ج 2، ص 258. )