ولادت و امامت حضرت رضا(عليه السلام)

هشتمين اختر آسمان پرفروغ هدايت و ولايت، عليّ بن موسي الرضا(عليهما السلام) در روز يازدهم ماه ذيقعده سال 148 هجري از مادري به نام «نجمه» يا «تُكْتَمْ» چشم به جهان گشود و در سال 183 هجري پس از شهادت پدر بزرگوارش امام كاظم(عليه السلام) در سنّ سي و پنج سالگي مسئوليّت خطير امامت و پيشوايي ملّت و حراست از آيين مقدّس اسلام را بعهده گرفت.

دوران امامت حضرت، مصادف بود با زمان خلافت هارون، امين و مأمون.

مدّت ده سال از امامت حضرت با زمان خلافت هارون مصادف بود. امام هشتم(عليه السلام) كه در زمان پدر بزرگوارش امام هفتم، بنا به توصيه ايشان در مسجد رسول اللّه(صلي الله عليه و اله وسلم) حضور مي يافت و به بيان مسايل و احكام الهي مي پرداخت و با پاسخ به پرسشهاي مردم حقايق را براي آنان بازگو مي كرد؛ بعد از شهادت امام هفتم نيز حقايق را آشكارا و بدون پرده براي مردم بيان مي نمود و در جهت آگاهي جامعه از موضوع ولايت و امامت و حقّانيّت خويش و بطلان زمامداران خائن عبّاسي از هيچ كوششي دريغ نمي كرد.

در مقابل بيم بعضي از دوستان و گفتار آنان كه از شمشير هارون خون مي چكد، مي فرمود: «هارون كوچكترين اقدامي نمي تواند بر عليه من انجام دهد، همانگونه كه پيامبر خدا(صلي الله عليه و اله وسلم) فرمود: «اگر ابوجهل بتواند يك مو از سر من كم كند، گواه باشيد كه من پيغمبر نيستم.» من نيز مي گويم: اگر هارون يك مو از سر من كم كند، بدانيد كه من امام نيستم.»

آري! همانگونه كه امام فرموده بود هارون در اثر شورشهايي كه در گوشه و كنار كشور اسلامي بوجود آمده بود فرصت نكرد كه كوچكترين خطري متوجّه حضرت نمايد.

هارون جهت سركوب كردن قيامها و اغتشاشاتي كه در شرق ايران برخواسته بود، راهي ايران شد و در گرگان به بيماري سختي مبتلا شد و پس از اندك بهبودي به طرف مرو رفت وعاقبت در سال 193 هجري در خراسان طومار زندگي او درهم پيچيد و با پرونده سياه و آلوده، راهي محكمه عدل الهي گرديد.

پس از هارون، ميان امين و مأمون دو فرزند هارون بر سر امر خلافت، اختلاف شديدي روي داد و مأمون با گسيل لشكر انبوهي از خراسان به بغداد، در سال 198 برادرش امين را پس از پنج سال خلافت به قتل رساند و خود بر مسند خلافت تكيه داد.