( شفاي بصر )



محمد بن علي نيشابوري هفده سال نابينا بود و هيچ چيز را نمي ديد. لذا بقصد زيارت حضرت رضا (عليه السلام) حركت كرد و خود را بمشهد آنحضرت رسانيد.

با حال تضرع و زاري نزد قبر مطهر مشرف گرديد و زيارت كرد فوضع وجهه علي قبره الشريف باكياً فرفع رأسه بصيراً و سميّ بالمعجزي يعني آنگاه روي خود را بر قبر شريف نهاد در حاليكه گريه مي كرد و چون سربلند كرد ديده هاي او روشن شده و ناميده شد بمعجزي.

و چون اين عنايت و مرحمت از آن امام ثامن ضامن (عليه السلام) باو شد تا آخر عمر در مشهد رضوي اقامت كرد و هيچ گونه دردي بچشم او راه نيافت معروف شده بود به معجزي.

( - فوائد الرضويه . )



خاك در تو ما را به زاب زندگاني

در سر هواي سروت عمري است جاوداني

هردرد و غم كه داري خواهم بجان كه باشد

درد از تو عافيتها غم از تو شادماني

دست شكستگان گير اي صاحب مروّت

فرياد خستگان رس اي آنكه مي تواني

نبود پناه ما را جز خاك آستانت

رو بر در كه آريم گر از درت براني