از شيوههايي كه امام در بحث خود به كار ميبرد اين بود كه او با هر قومي به زبان همان قوم سخن ميگفت و با طرفداران تورات از تورات و با طرفداران انجيل از متن انجيل حرف ميزد. حتي نوشتهاند او با صابئين به زبان عبريشان،‌ با زردشتيها به زبان پارسي احتجاج ميكرد و آنها را در كار خود مجاب ميساخت. او حتي در سر سفرهاي كه در برابر اقوام مختلف قرار ميگرفت براي خوش آمد مهمانان مطايباتي داشت و اين مطايبات را به زبان آنان بيان ميكرد. حتي از او آمده است كه گاهي به زبان فارسي با ايرانيان حرف ميزد و اين امر براي آنان بسيار خوشايند بود و احساس انس و صفاي بيشتري با امام ميكردند.